به اعتقاد یالوم هیچ رابطه ای قادر به از میان بردن تنهایی نیست. هریک از ما در هستی تنهاییم. ولی می توانیم در تنهایی یکدیگر شریک شویم همان طور که عشق درد تنهایی را جبران می کند. بوبر می گوید “یک رابطه خوب و صمیمی،بر دیواره های سر به فلک کشیده ی تنهایی آدمی رخنه می کند،بر قانون بی چون و چرای آن غالب می شود و بر فراز مغاک وحشت انگیز عالم،از وجود خود به وجود دیگری پل می زند”.
یالوم معتقد است اگر بتوانیم موقعیتهای تنها و منحصر به فرد خویش را در هستی بشناسیم و سرسختانه با آن ها رویاروی شویم قادر خواهیم بود رابطه ای مبتنی بر عشق و دوستی با دیگران برقرار کنیم.در صورتی که اگر در برابر مغاک تنهایی،وحشت بر ما غلبه کند،نمی توانیم دستمان را به سوی دیگران بگشاییم،بلکه باید دست و پا بزنیم تا در دریای هستی غرق نشویم.در چنین حالتی روابط ما حقیقی نخواهد بود،بلکه ناساز،ناکام،ناهنجار و شکل تحریف شده ای از آنچه باید باشد خواهد بود.
