چون تو یک روانشناسی …

گاهی باید مثل کارل راجرز باشی مهربان و عاشق انسانها …برای آنها و دردهایشان گریه کنی آنها را در آغوش بگیری و به هیچ چیز فکر نکنی…
و گاهی چون فردریک پرلز جسور مطمئن و با ایمان به گفته هایت کوتاه نیایی تا بتوانی مراجعانت را از فرو رفتن نجات دهی…
گاهی باید مانند آدلر درس بدهی و برایت عنوان و پرستیژ مهم نباشد…
و گاهی چون فروید با آنها زندگی کنی درد بکشی محکوم شوی و فقط یک چیز برایت مهم باشد کمک به انسان…
و گاهی اعتراف کنی به شکست هایت چون یالوم…
مثل واتسون کارگری کنی بی پولی و فقر بکشی آرزوهایت را در صندوقچه ایی زندانی کنی تا روزی بتوانی آزادشان کنی…
مثل اسکینر مسخره عام و خاص شوی تا روزی حرف هایت شنیده شود..
ولی هیچ گاه هیچ گاه و هیچ گاه پشیمان نشوی…
چون تو یک روانشناسی بسیاری به تو امید بسته اند و این افتخاری بی نظیر است.
همین…